Lees hier de column uit de Combinatie van 28 september 2023:
Een prachtige zonsopgang boven het Donckse Bos afgelopen maandagochtend vroeg. Op zo’n moment ontstaan bijzondere kleuren in de lucht, onder andere door de lage stand van de zon. Zonnestralen hebben voor het oog een witte kleur, maar zijn opgebouwd uit alle kleuren van de regenboog. Het zonlicht botst zeker ’s morgens vroeg tegen vochtdeeltjes in de lucht waardoor er andere kleuren uit het wit zichtbaar worden. Van blauw tot dieprood, geel, paars en oranje. Geen regen nodig voor een regenboog.
Inmiddels is het alweer een paar jaar geleden dat mijn dochter overstuur thuiskwam met een verfomfaaide regenboogvlag in haar rugtas, en het verhaal dat iemand tegen haar had gezegd dat ze ziek was omdat ze biseksueel is. We waren het alweer bijna vergeten, totdat een vriendin uit Rotterdam het afgelopen week weer oprakelde en in één adem door vertelde dat bij haar in de straat een regenboogvlag in stukken was geknipt.
Alle domheid op een stokje, het komt allemaal nog gewoon voor. Het gebeurt nog. Er wordt ook gewoon nog steeds met ‘homo’ gescholden. In politieregistraties is seksuele gerichtheid na herkomst nog steeds de meest geregistreerde discriminatiegrond. En let wel: geregistreerde discriminatiegrond. We weten ook dat genoeg zaken niet eens meer gemeld worden. Voor sommige mensen geeft het een hoop gedoe, anderen zijn bang dat er toch niets mee gedaan wordt.
Terwijl we alles in huis hebben om deze antieke intolerantie en kortzichtigheid tegen te gaan. En natuurlijk komt er een verbod op homogenezing en natuurlijk staat er een verbod op discriminatie wegens seksuele gerichtheid in de grondwet. Het lijkt alleen niet genoeg. Er gebeurt nog voldoende buiten het zicht, onderhuids, niet aanwijsbaar.
Het is ronduit bizar dat je anno 2023 nog steeds mensen spreekt die zich niet veilig en vrij genoeg voelen om te zijn wie ze zijn. Ook in Ridderkerk komen we dat nog steeds tegen, en vaker dan we graag zouden willen denken met zijn allen. Dat kan anders en dat moet anders. We moeten erover praten, het steeds maar weer aan de orde stellen totdat iedereen kan zijn wie hij is.
Regisseur Ivo ten Hove zei het zo: ”Ik hoefde niet uit de kast te komen, want ik zat er nooit in.” We gunnen iedereen zo’n uitgangspunt.
En een prachtige, kleurrijke zonsopgang natuurlijk.
